M
Misafir
Forum Okuru
İslam GÜnah Sahİbİnİ DiŞlamaz
İSLAM GÜNAH SAHİBİNİ DIŞLAMAZ
Günaha maruz kalmama noktasında olanca azim ve gayret gösterilmeli, yılandan,
akrepten kaçar gibi günah zeminlerinden kaçıp
Ancak insandır bu. Ola ki günaha da maruz kala, bir yanlışa da uğramış ola.
Bu durumlarda da çare, tümüyle tükenmiş, her şey mahvolup
artık kurtuluş imkanı yok olmuş değildir. Yine de tertemiz dini hayatı sürdürmek,
Rabb'ın rızasını kazanmak mümkündür. Yeter ki dönüş kararı kesin olsun,
aynı hatalara tekrar düşmeme, girmeme konusundaki azim ve niyet sağlam bulunsun.
Bu konuda oldukça ibretli olaylar yaşanmış, mesaj yüklü vakalar kaydedilmiştir.
Bir tanesini devrinin müceddidi Hazreti Gazali Mükaşefe adlı eserinde şöyle anlatır:
Bir gün Medine sokaklarında giderken Ebu Hüreyre'ye yetişen bir kadın
gözyaşları içinde sızlanarak mahrem derdini şöyle anlattı:
Ben mahvoldum ey Ebu Hüreyre, mahvoldum.
Acaba benim affım yok mu, artık her şey bitti mi?
Ebu Hüreyre, 'Seni mahveden şey nedir?' deyince kadın günahını şöyle ifade etti:
"şeytana uydum nikahsız olarak hamile kaldığım çocuğumu öldürdüm.'
Ebu Hüreyre titredi bu günahtan ve hemen cevap verdi:
Hem kendini, hem çocuğunu öldürmüşsün. Senin affın olmaz artık.
Bu cevap karşısında şaşıran kadın çığlık atarak oraya yığılıp kaldı.
Ebu Hüreyre de verdiği cevaptan pişmanlık duyarak doğruca Resulullah'a gidip
olayı anlattı. Efendimiz (sas) Hazretleri Ebu Hüreyre'yi ikaz etti:
Verdiğin yanlış cevapla hem kendini felakate atmışsın hem de kadıncağızı.
Bilmiyor musun Rabbimizin günahlarına tevbe edenleri, salih amel işleyerek
İslam'a hizmet edenleri affedeceğini bildirdiğini. (Furkan–ayet 68)
Bunun üzerine hemen geriye dönen Ebu Hüreyre, verdiği cevapla yolda düşürüp
bayılttığı kadını aramaya başlar. Hatta aceleci bir dille,
'Kadın nereye gitti, kadın nereye gitti? diye araştırırken,
çevreden 'Ebu Hüreyre'ye bir şeyler olmuş, deli mi ne?' diye söylendiler.
Neden sonra kadını bulan Ebu Hüreyre hemen aldığı ümit dolu cevabı açıkladı:
Resulullah'a durumunu anlattım, tevbe ederek, salih amel işleyenlerin
günahlarını Rabb'imizin affedeceğini bildirerek verdiğim cevabın yanlış olduğunu
ikaz yollu anlattı. Sakın ümidini kesme, kurtuluşunun söz konusu olduğunu unutma!
Bunun üzerine kadın sevincinden bir çığlık atar ve der ki:
Ey Ebu Hüreyre! Bu müjdene Medine'deki şu değerli hurma bahçemi veriyorum.
Resulullah buyurup alsın, istediği yoksula, muhtaca meyvelerini dağıtsın.
Artık bahçe benim değil O'nundur. Benim gibi birinin de tevbesinin kabul olacağı müjdesi bana yeter.
Anlaşılan odur ki, İslam hiçbir günah sahibini dışlamaz,
günah sahibi kendini dışlamadıkça.
Günaha maruz kalmama noktasında olanca azim ve gayret gösterilmeli, yılandan,
akrepten kaçar gibi günah zeminlerinden kaçıp
Ancak insandır bu. Ola ki günaha da maruz kala, bir yanlışa da uğramış ola.
Bu durumlarda da çare, tümüyle tükenmiş, her şey mahvolup
artık kurtuluş imkanı yok olmuş değildir. Yine de tertemiz dini hayatı sürdürmek,
Rabb'ın rızasını kazanmak mümkündür. Yeter ki dönüş kararı kesin olsun,
aynı hatalara tekrar düşmeme, girmeme konusundaki azim ve niyet sağlam bulunsun.
Bu konuda oldukça ibretli olaylar yaşanmış, mesaj yüklü vakalar kaydedilmiştir.
Bir tanesini devrinin müceddidi Hazreti Gazali Mükaşefe adlı eserinde şöyle anlatır:
Bir gün Medine sokaklarında giderken Ebu Hüreyre'ye yetişen bir kadın
gözyaşları içinde sızlanarak mahrem derdini şöyle anlattı:
Ben mahvoldum ey Ebu Hüreyre, mahvoldum.
Acaba benim affım yok mu, artık her şey bitti mi?
Ebu Hüreyre, 'Seni mahveden şey nedir?' deyince kadın günahını şöyle ifade etti:
"şeytana uydum nikahsız olarak hamile kaldığım çocuğumu öldürdüm.'
Ebu Hüreyre titredi bu günahtan ve hemen cevap verdi:
Hem kendini, hem çocuğunu öldürmüşsün. Senin affın olmaz artık.
Bu cevap karşısında şaşıran kadın çığlık atarak oraya yığılıp kaldı.
Ebu Hüreyre de verdiği cevaptan pişmanlık duyarak doğruca Resulullah'a gidip
olayı anlattı. Efendimiz (sas) Hazretleri Ebu Hüreyre'yi ikaz etti:
Verdiğin yanlış cevapla hem kendini felakate atmışsın hem de kadıncağızı.
Bilmiyor musun Rabbimizin günahlarına tevbe edenleri, salih amel işleyerek
İslam'a hizmet edenleri affedeceğini bildirdiğini. (Furkan–ayet 68)
Bunun üzerine hemen geriye dönen Ebu Hüreyre, verdiği cevapla yolda düşürüp
bayılttığı kadını aramaya başlar. Hatta aceleci bir dille,
'Kadın nereye gitti, kadın nereye gitti? diye araştırırken,
çevreden 'Ebu Hüreyre'ye bir şeyler olmuş, deli mi ne?' diye söylendiler.
Neden sonra kadını bulan Ebu Hüreyre hemen aldığı ümit dolu cevabı açıkladı:
Resulullah'a durumunu anlattım, tevbe ederek, salih amel işleyenlerin
günahlarını Rabb'imizin affedeceğini bildirerek verdiğim cevabın yanlış olduğunu
ikaz yollu anlattı. Sakın ümidini kesme, kurtuluşunun söz konusu olduğunu unutma!
Bunun üzerine kadın sevincinden bir çığlık atar ve der ki:
Ey Ebu Hüreyre! Bu müjdene Medine'deki şu değerli hurma bahçemi veriyorum.
Resulullah buyurup alsın, istediği yoksula, muhtaca meyvelerini dağıtsın.
Artık bahçe benim değil O'nundur. Benim gibi birinin de tevbesinin kabul olacağı müjdesi bana yeter.
Anlaşılan odur ki, İslam hiçbir günah sahibini dışlamaz,
günah sahibi kendini dışlamadıkça.
